Dört geniş sütun tarafından desteklenen bir kemer var. Yüzlerce ve yüzlerce yarda taş, taşların taşları, isimler var: bunlar kim, bunlar? Bu savaşta ölen adamlar? Hayır. Kayıp, bulamadıkları. Diğerleri mezarlıklarda. Bunlar sadece ... Tekrar konuşabildiği zaman. Bütün savaştan? Adam başını salladı. Sadece bu alanlar. Elizabeth adımlara oturdu. Kimse bana söylemedi. Tanrım kimse bana söylemedi
(There is an arch supported by four vast columns. Etched over hundreds and hundreds of yards of stone, furlongs of stone, there are names: Who are these, these? The men who died in this battle?No. The lost, the ones they did not find. The others are in the cemeteries.These are just the ... the unfound. When she could speak again. From the whole war?The man shook his head. Just these fields.Elizabeth sat on the steps. No one told me. My God no one told me)
Geçit, çok sayıda isimle yazılmış dört büyük sütun tarafından desteklenen heybetli bir kemer tanımlar. Bu isimler, savaşta yok olan ancak mezarlıklara gömülenlerden ziyade asla bulunmayan bireylere aittir. Bu anıt, savaş sırasında kaybolan ancak kimliği belirsiz kalanların kasvetli bir hatırlatıcısı olarak hizmet eder. Bu gerçekleşmenin ağırlığı, yokluğunun trajedisine yansıyan Elizabeth için ezici hale geliyor.
Bu isimlerin önemini düşünürken Elizabeth, şokunu ve üzüntüsünü böyle bir anıtın varlığı hakkında farkındalık eksikliğine ifade eder. Mezarı olmayanları hatırlamanın derin duygusal rezonansını yakalayarak savaşın kişisel kaybını ve daha geniş tarihsel etkisini vurgular. Elizabeth'in tepkisi, yapılan fedakarlıkların ve kayıp askerlerin kaderini çevreleyen kalıcı soruların derin bir tanınmasını ifade eder.