Öfkesinde, Phoenix'e gitmesi ve ne kadar piç olduğunu düşündüğünü, ne yaptığını bilmesi gerektiğini bilmesi gerektiğine ikna olduğu zamanlar vardı. Ama sonunda yankılanan, sessiz ilgisizliği ile, söyleyebileceği hiçbir şeyin onun için önemli olmayacağını ve aynı hesapla onu ne kadar kızgın yaptığını anlamayı hak etmediğini fark etti.
(There were times when, in her fury, she was convinced that she needed to drive down to Phoenix and let him know just how much of a bastard she thought he was, that he needed to know just what he had done. But she eventually realized that with his resounding, silent indifference, nothing she could possibly say would matter to him, and by the same account, he didn't deserve to understand how angry he had made her.He wasn't good enough to know how much she hated him.)
Kahramanı, onu haksızlığa uğratan bir adama karşı yoğun bir öfke yaşar. Öfkesinde, duygularının derinliğini ifade etmek ve ona neden olduğu acıyı göstermek için onunla yüzleşmeyi hayal ediyor. Bu düşünceler onu duygularının körüklediği Phoenix'te bir çatışmayı düşünmeye yönlendiriyor.
Bununla birlikte, sonuçta duygularına kayıtsız olduğunun farkına varıyor ve herhangi bir yüzleşmeyi nafile hale getiriyor. Öfkesinin, duygularına değer vermeyen veya hak etmeyen birine boşa harcanmaması gerektiğini, eylemleri hakkında onunla yüzleşmek için alacağı enerjiye değmeyeceğini fark etmemesi gerektiğini anlıyor.