Sisler, çöküntüler, soğuk cepheler, sert rüzgarlar ve ters gelgitler arasında kaybolmadan önce Neşeli Adalar'ı yalnızca gençliğimde üç ya da dört kez görebildim... Onları yetişkinlik sanmıştım. Bunların yaşam yolculuğumun sabit bir özelliği olduğunu varsayarak enlemlerini, boylamlarını ve yaklaşımlarını kaydetmeyi ihmal ettim. Genç kırmızı aptal. Daima değişmez, tarif edilemez olanın hiç değişmeyen bir haritası için şimdi neyi vermezdim? Adeta bir bulut atlasına sahip olmak.
(Three or four times only in my youth did I glimpse the Joyous Isles, before they were lost to fogs, depressions, cold fronts, ill winds, and contrary tides … I mistook them for adulthood. Assuming they were a fixed feature in my life's voyage, I neglected to record their latitude, their longitude, their approach. Young ruddy fool. What wouldn't I give now for a never-changing map of the ever-constant ineffable? To possess, as it were, an atlas of clouds.)
Bu düşüncede konuşmacı, gençlik döneminde yaşadığı kısacık sevinç anlarını, yetişkinliğe geçişte de tutarlı kalacağına inandığı anları hatırlıyor. Ancak büyüdükçe bu neşeli deneyimler, hayatın zorlukları ve öngörülemeyen komplikasyonları tarafından gölgelenerek unutulup gitti. Konuşmacı, bu değerli anların hayat yolculuğunun kalıcı unsurları olduğunu varsayarak belgelemediği için pişmanlık duyduğunu ifade ediyor.
Şimdi konuşmacı, sürekli değişen bulutların haritasına benzer şekilde, bu yakalanması zor keyiflerde gezinmelerine olanak tanıyacak somut bir rehberin özlemini çekiyor. Bu arzu, hayatın belirsizlikleri arasında istikrara duyulan özlemin yanı sıra, o güzel anları takdir edip, yaşandığı anda kaydetmemenin ve bu anların geçici olduğunu çok geç fark etmenin pişmanlığını da vurguluyor.