İşte hayat buydu. Sevinç ve acı... umut ve korku... ve değişim. Her zaman değiş! Yardım edemedin. Eskiyi bırakmalı ve yeniyi kalbinize almalıydınız... onu sevmeyi öğrenmeli ve sonra onun da gitmesine izin vermeliydiniz. Ne kadar güzel olursa olsun bahar yaza boyun eğmek zorundadır ve yaz sonbaharda kendini kaybeder. Doğum... Gelin... Ölüm...
(Well, that was life. Gladness and pain...hope and fear...and change. Always change! You could not help it. You had to let the old go and take the new to your heart...learn to love it and then let it go in turn. Spring, lovely as it was, must yield to summer and summer lose itself in autumn. The birth...the bridal...the death...)
Alıntı, hayatın ikiliklerini yansıtıyor ve sevinç ve üzüntünün nasıl bir arada var olduğunu vurguluyor. Yaşamın sürekli bir umut ve korku deneyimleme döngüsü olduğunu ve değişimin kaçınılmazlığını vurguluyor. Büyümenin çoğu zaman bu geçişi gerektirdiğini kabul ederek, aynı zamanda geçmişi de bırakırken yeni deneyimleri kucaklamayı öğrenmesi gerekir.
Mevsimler metaforu bu döngüyü güzel bir şekilde tasvir ediyor; İlkbahar yerini yaza bırakıyor, sonbahar ise doğumdan ölüme kadar hayatın dönüm noktalarını simgeliyor. Her aşama önemlidir ve değişimin kabul edilmesi kişisel gelişimi ve dayanıklılığı teşvik eder.
