Beş yaşında Emma, annesi Bayan Woodhouse'un kaybını yaşadı. Annesinin geçtiği sırada genç yaşına rağmen, Emma onunla sıcaklık ve sevgi ile karakterize edilen duygusal bir hafıza taşıdı. Bu duygular canlı kaldı ve belirli detaylar zamanla solmuş olsa bile annesinin rahatlatıcı özünü hatırlamasına izin verdi.
Emma'nın annesini anımsatması, bir ışık söndürüldükten sonra devam eden rahatlatıcı parıltıya benziyor. Annesinin sevgisiyle ilişkili duyguların hafızasında nasıl devam ettiğini ve hayatı boyunca ilişkiler ve sevgi anlayışını nasıl şekillendirdiğini vurgular. Bu kalıcı sıcaklık duygusu, erken duygusal deneyimlerin karakteri ve gelişimi üzerindeki etkisinin altını çiziyor.