Acı ya da kızgın ya da harap hissetmediğinizi iddia ettiğinizde, Tanrı'yı kandırmıyorsunuz. Dürüst ol! Yanlış anlamayın; Seni Tanrı'ya kızmaya veya onu suçlamaya teşvik etmiyorum. Suçlamayı hak etmiyor. Aksine, sizi dürüstçe Tanrı'ya acı, kızgınlık ve öfke duygularınızı itiraf etmeye teşvik ediyorum. Çoğu zaman perspektifimizden muzdarip bakar ve Tanrı'nın başka bir bakış açısından gördüğünü unuturuz.
(When you pretend you don't feel hurt or angry or devastated, you're not fooling God. Be honest! Don't misunderstand; I am not encouraging you to be angry at God or to blame him. He deserves no blame. Rather, I am encouraging you to honestly confess to God your feelings of hurt, resentment, and anger. Often we look at suffering from our perspective and forget that God sees from another vantage point.)
Pasajda yazar, özellikle acı veya öfke yaşarken, Tanrı ile olan duygularımız hakkında dürüst olmanın önemini vurgular. Etkilenmemiş gibi davranmak Tanrı'yı kandırmaz; Gerçek duygularımızı anlıyor. Yazar, okuyucuları duygularını açıkça ifade etmeye çağırıyor ve acı çekmenin kızgınlık ve incinme de dahil olmak üzere bir dizi olumsuz duyguya yol açabileceğini kabul ediyor. Tanrı ile gerçek iletişim, manevi büyüme için gereklidir.
Dahası, yazar bize öfkeyi Tanrı'ya yönlendirmememizi hatırlatıyor, çünkü acılarımız için suçlanmayacak. Bunun yerine, Tanrı daha büyük resmi görürken, zorluk perspektifimizin sınırlı olabileceğini kabul etmek çok önemlidir. Böylece, duygularımızı itiraf etmek, anlayışımızı Tanrı'nın daha geniş vizyonuyla hizalamanın, mücadelelerimizin ortasında daha derin bir ilişki kurmanın bir yolu olarak hizmet eder.