Taşı bana kim attı? diye sordu kendine. Hiç kimse. Ama neden beni rahatsız ediyor? Füzyon sırasında daha önce geçirdim. Empati kutumu kullanırken, herkes gibi. Bu yeni değil. Ama öyleydi. Çünkü düşündü, ben yalnız yaptım.
(Who threw the stone at me? he asked himself. No one. But why does it bother me? I've undergone it before, during fusion. While using my empathy box, like everyone else. This isn't new. But it was. Because, he thought, I did it alone.)
Kahraman, tanıdık olmasına rağmen yeni ve rahatsız edici hisseden rahatsız edici bir deneyime yansır. İnsanların tipik olarak teknoloji yoluyla bağlandığı ve duyguları paylaştığı Fusion adlı önemli bir olay sırasında önceki izolasyon örneklerini hatırlıyor. Ancak bu sefer, sadece duygularıyla ve gerçekleşmeleriyle yüzleşmenin rahatsızlığıyla yüzleşir.
Bu an, derinleşen yalnızlık duygusuyla boğuşurken, rahatlığının kaynağını sorgulamaya teşvik ediyor. Onun iç diyaloğu, geçmiş ve şimdiki zaman arasında bir mücadele ortaya koyuyor ve yalnızlığın ruhu üzerindeki etkisini vurguluyor. Deneyim onu daha önce olmadığı şekilde savunmasızlığını kabul etmeye zorlar ve bağlantı ve izolasyon anlayışında önemli bir değişim işaret eder.