Sevgimi senin içinizde taşıyorsun. Seni düşünmeyeceğim bir gün asla şafak ya da gün batımı ufka kaymayacak. Zihnin genellikle kalbi dikte ettiğini kabul ediyorum. Yine de kalbin daha doğru rehber olduğuna inanıyorum. Yani, eğer zamanla bana gelmek istiyorsanız, tereddüt etmeyin. Seni bekleyeceğimi biliyorum. Her zaman kalbimi seveceksin.
(You carry my love within you. A day will never dawn nor a sunset slip into the horizon when I will not think of you. I accept that the mind often dictates the heart. Yet I believe that the heart is the truer guide. So, if in the course of time you should want to come to me, do not hesitate. Know that I will be waiting for you. You will always have my heart-my love.)
Mary Alice Monroe'nun "The Beach House" dan yürekten alıntıda, konuşmacı özel birine derin ve sonsuz bir sevgi ifade ediyor. İçinizdeki sevgiyi taşımanın görüntüleri, zaman veya koşullardan bağımsız olarak değişmeden kalan derin, içsel bağı vurgular. Duygu, sevginin günlük yaşamı nasıl aştığını gösterir, sevgili her şafak ve alacakaranlıkta eşlik eden düşüncelerin düşünceleri.
Dahası, konuşmacı zihin ve kalp arasındaki mücadeleyi kabul eder, sonuçta kalbin daha derin bir gerçeği tuttuğunu onaylar. Gelecekte bir araya gelme daveti, bekleme vaadi ve sevginin her zaman dayanacağı kesinlikten güvence altına alınan sarsılmaz bir taahhütten kaynaklanmaktadır. Bu mesaj, hem hassas hem de kararlı zamansız bir sevgiyi kapsar.