ნაგეიბ მაჰფუზის "ჩვენი სამეზობლო შვილების" მოთხრობით, ჩნდება აზროვნების პროვოცირებული განცხადება: "ჩვენს გარშემო ამ დიალოგებში, მხოლოდ გიჟები ოცნებობენ". ეს ციტატა ხაზს უსვამს განსხვავებას მათ შორის, ვინც გაბედავს ოცნებას და საზოგადოებრივ ნორმებს, რომლებიც ხშირად ათავისუფლებენ ასეთ მისწრაფებებს, როგორიცაა ირაციონალური. იგი გვთავაზობს, რომ ყოველდღიური საუბრის ფარგლებში, ნამდვილი ოცნებები უგულებელყოფილია ან არანორმალურად განიხილება, ხაზს უსვამს პრაგმატულ სამყაროში მეოცნებეების იზოლაციას.
ეს პერსპექტივა იწვევს ასახვას ასპირაციის ბუნებასა და საზოგადოებრივი მოლოდინებით დაწესებულ ბარიერებზე. ოცნების ლტოლვა, რომელიც ხშირად განიხილება, როგორც სიგიჟის ნიშანი, იწვევს მკითხველს გადახედოს, თუ როგორ აღიქვამენ ისინი ამბიციას და შემოქმედებითობას. ოცნების, როგორც "გიჟების" თვისების პოზიციონირებით, მაჰფუზი აკრიტიკებს წარმოსახვის მიღებას, ხელს უწყობს მათთვის, ვინც უფრო მეტს ცდილობს, ვიდრე ჩვეულებრივი ჩვეულებრივი დიალოგების ფონზე.