ასი წლის შემდეგ, ხალხი გვიყურებს ჩვენზე და იცინიან. ისინი იტყვიან: 'თქვენ იცით, რის სჯეროდა ხალხს? მათ სჯეროდათ ფოტონები და ელექტრონები. წარმოგიდგენიათ რამე ასე სულელური? ' მათ კარგი სიცილი ექნებათ, რადგან ამ დროისთვის უფრო ახალი ფანტაზიები იქნება ... და ამავდროულად, გრძნობთ, თუ როგორ მოძრაობს ნავი? ეს ზღვაა. ეს რეალურია. მარილის სუნი ჰაერში? თქვენ გრძნობთ მზის შუქს თქვენს კანზე?
(A hundred years from now, people will look back on us and laugh. They'll say, 'You know what people used to believe? They believed in photons and electrons. Can you imagine anything so silly?' They'll have a good laugh, because by then there will be newer better fantasies... And meanwhile, you feel the way the boat moves? That's the sea. That's real. You smell the salt in the air? You feel the sunlight on your skin? That's all real. Life is wonderful. It's a gift to be alive, to see the sun and breathe the air. And there isn't really anything else.)
მაიკლ კრიკტონის "დაკარგული სამყაროს" ამ რეფლექტორულ პასაჟში, მთხრობელი ვარაუდობს კაცობრიობის მომავალი პერსპექტივის შესახებ, მიგვითითებს იმაზე, რომ ხალხი იპოვნებს ამჟამინდელ სამეცნიერო რწმენას, მაგალითად, მიმდებარე ფოტონებსა და ელექტრონებს, სახალისო. იგი ითვალისწინებს, რომ მომავალი თაობები შეიმუშავებენ ახალ გაგებას, რაც წარსული რწმენის გახდომისას გულუბრყვილოდ აქცევს. ეს აზრი ხაზს უსვამს ცოდნის განვითარებად ბუნებას და რამდენად შეიძლება ერთდღიანი ჭეშმარიტება ერთ დღეს განიხილებოდეს, როგორც მოძველებული ან თუნდაც სასაცილო.
მიუხედავად რწმენის შეცვლისა, მთხრობელი ხაზს უსვამს ხელშესახები, სენსორული გამოცდილების მნიშვნელობას. იგი მიუთითებს ბუნების რეალობაზე, დაფასებას უწევს ცხოვრების უბრალო სიხარულს: ზღვის მოძრაობა, მარილის ჰაერის სურნელი და მზის სითბო. არსებობის ეს ელემენტები აღინიშნება, როგორც მართლაც მნიშვნელოვანი, რაც მკითხველს შეახსენებს, რომ ცოცხალი ყოფნის და ჩვენს გარშემო არსებულ სამყაროში გამოცდილების არსი ძვირფასი საჩუქარია, ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე აბსტრაქტული თეორიები.