წინა ორი კვირის მოგონებებიდან უკვე გაქრა: ამ პატარა სასტუმროს სუნი წმინდა ენდრიუსში; ბეკონის სამზარეულოს ეს ნაზავი საუზმეზე და აბაზანაში ლავანდის სურნელოვანი საპონი; ჰაერი ზღვისგან გადის გოლფის მოედნის გასწვრივ; ყავის არომატი ყავის ბარში, სამხრეთ ქუჩაზე. მან უნდა აღინიშნოს ისინი. მან უნდა ეთქვა რამე ამ ყველაფერზე და შუქი და ბორცვები ცხვრით მათზე, როგორც პატარა თეთრი
(Already many of the memories of the previous two weeks had faded: the smell of that small hotel in St. Andrews; that mixture of bacon cooking for breakfast and the lavender-scented soap in the bathroom; the air from the sea drifing across the golf course; the aroma of coffee in the coffee bar in South Street. She should have noted them down. She should have said something about all that and the light and the hills with sheep on them like small white stones.)
პასაჟი ასახავს იმაზე, თუ რამდენად სწრაფად შეიძლება მოგონებები ქრებოდა, განსაკუთრებით ის, რაც დაკავშირებულია სენსორულ გამოცდილებასთან. მთხრობელი იხსენებს მკაფიო სუნი და ღირსშესანიშნაობები წმინდა ენდრიუსის ბოლოდროინდელი ვიზიტიდან, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ამ მომენტებს მნიშვნელოვანი ემოციური წონა აქვთ. ყოველდღიური სუნების ერთობლიობა, როგორიცაა ბეკონის და ლავანდის საპნის მომზადება, მშვიდი ატმოსფეროსთან ერთად, იპყრობს ადგილის არსს. სინანულის სინანულით ვნანობ მთხრობელის გონებაში, ფიქრობენ, თუ რა მნიშვნელობა აქვს ამგვარი ფლოტური გამოცდილების დოკუმენტირების მნიშვნელობას.
ეს რეალიზაცია ხაზს უსვამს პატარა, ყოველდღიური მომენტების სილამაზეს, რომელიც სხვაგვარად შეიძლება არ იყოს უგულებელყოფილი. ბუნებრივი ლანდშაფტის აღწერით, ცხვრისგან მოსიარულე ბორცვების მსგავსად, ავტორი იწვევს ნოსტალგიის გრძნობას და დაფასებას ცხოვრების მარტივი სიამოვნებისთვის. ეს wistful ასახვა ემსახურება, რომ მოგონებების შენარჩუნება ამდიდრებს ჩვენს გაგებას იმ ადგილების შესახებ, სადაც ჩვენ ვსტუმრობთ და მათ გრძნობებს შთააგონებენ.