იმ მომენტში ვგრძნობდი მარტოობას, ვიდრე აქამდე ვიგრძენი, და ეს მარტოობა თითქოს ფილტვებში იჭერდა და ყველა ყველაზე მინიმალური სუნთქვა იყო. სათქმელი არაფერი დარჩა. არა ამის შესახებ. არა არაფერზე.
(At that moment i felt lonelier than i'd ever felt before, and that loneliness seemed to squat in my lungs and crush all but my most minimal breathing. There was nothing left to say. Not about this. Not about anything.)
ამ ნაწყვეტი მიჩ ალბომის "კიდევ ერთი დღის განმავლობაში", მთხრობელი განიცდის მარტოობის უზარმაზარ გრძნობას, რომელიც თითქმის აშკარაა. ისე გრძნობს თავს, თითქოს ეს მარტოობა არის ფიზიკური ყოფნა, რაც ხელს უშლის სუნთქვის უნარს და მათ ემოციურ გაპარტახებულ მდგომარეობაში დატოვებას. ეს ხაზს უსვამს იმ მომენტს, როდესაც სიტყვები ვერ გამოხატავს მათი სასოწარკვეთილების სიღრმეს, ხაზს უსვამს თუ რამდენად შეიძლება იყოს ასეთი გრძნობების იზოლირება.
ეს მომენტი მოიცავს ღრმა იზოლაციასთან ბრძოლას, სადაც კომუნიკაციის უმარტივესი მოქმედებაც კი შეუძლებელია. მთხრობელის გამოცდილება...