ზოგჯერ, სამოთხეში, ორივე მათგანი ერთად იწვა. მაგრამ მათ არ სძინავთ. დედამიწაზე, მარგერიტმა თქვა, როდესაც დაიძინე, ზოგჯერ ოცნებობდი შენს სამოთხეში და იმ ოცნებებმა ხელი შეუწყო მის ფორმირებას. მაგრამ ახლა ასეთი ოცნებების მიზეზი არ ყოფილა. Instead, ედიმ მხრები აიჩეჩა და თმაში ჩაიარა და გრძელი, ღრმა სუნთქვა მიიღო. ერთ მომენტში მან ჰკითხა თავის მეუღლეს, იცოდა თუ არა ღმერთმა, რომ ის აქ იყო.
(At times, there in heaven, the two of them would lie down together. But they did not sleep. On earth, Marguerite said, when you fell asleep, you sometimes dreamed your heaven and those dreams helped to form it. But there was no reason for such dreams now.Instead, Eddie held her shoulders and nuzzled in her hair and took long, deep breaths. At one point, he asked his wife if God knew he was here. She smiled and said, "Of course," even when Eddie admitted that some of his life he'd spent hiding from God, and the rest of the time he thought he went unnoticed.)
სამოთხეში, ედი და მარგერიტი პოულობენ ერთმანეთის თანდასწრებით, ახლო, მაგრამ გაღვიძებული, ღრმა ემოციური კავშირის გაზიარებას. მარგერიტი ასახავს დედამიწაზე ოცნებების ბუნებას და მიანიშნებს, რომ ისინი აყალიბებენ სამოთხის აღქმას. ეს კავშირი ზეცაში ეწინააღმდეგება ედიის წინა ცხოვრებას, სადაც ის ხშირად გრძნობდა თავს ღვთისგან დაშორებით და გაურკვეველია მის ცხოვრებაში ყოფნის შესახებ.
მათი ინტიმური მომენტების დროს, ედი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს თუ არა ღმერთმა იცის მისი არსებობა ზეცაში. მარგერიტი მას ღიმილით ამშვიდებს და ამტკიცებს, რომ ღმერთმა იცის, რომ ის იქ არის. ეს გაცვლა ცხადყოფს ედიმ ბრძოლას რწმენასთან და აღიარებასთან, რაც ხაზს უსვამს იმ გამოწვევებს, რომელთა წინაშეც მას წააწყდა ცხოვრებაში, ღვთიური ურთიერთობის შესახებ. ამ მშვიდი გარემოში, ედი იწყებს ამ გრძნობების შერიგებას, პოულობს კომფორტს იმ სიყვარულში, რომელიც გადალახავს მის ეჭვებსაც კი.