სამოთხეში, ედი და მარგერიტი პოულობენ ერთმანეთის თანდასწრებით, ახლო, მაგრამ გაღვიძებული, ღრმა ემოციური კავშირის გაზიარებას. მარგერიტი ასახავს დედამიწაზე ოცნებების ბუნებას და მიანიშნებს, რომ ისინი აყალიბებენ სამოთხის აღქმას. ეს კავშირი ზეცაში ეწინააღმდეგება ედიის წინა ცხოვრებას, სადაც ის ხშირად გრძნობდა თავს ღვთისგან დაშორებით და გაურკვეველია მის ცხოვრებაში ყოფნის შესახებ.
მათი ინტიმური მომენტების დროს, ედი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს თუ არა ღმერთმა იცის მისი არსებობა ზეცაში. მარგერიტი მას ღიმილით ამშვიდებს და ამტკიცებს, რომ ღმერთმა იცის, რომ ის იქ არის. ეს გაცვლა ცხადყოფს ედიმ ბრძოლას რწმენასთან და აღიარებასთან, რაც ხაზს უსვამს იმ გამოწვევებს, რომელთა წინაშეც მას წააწყდა ცხოვრებაში, ღვთიური ურთიერთობის შესახებ. ამ მშვიდი გარემოში, ედი იწყებს ამ გრძნობების შერიგებას, პოულობს კომფორტს იმ სიყვარულში, რომელიც გადალახავს მის ეჭვებსაც კი.