გალილეოს შემდეგ ოთხასი წლის განმავლობაში, მეცნიერება ყოველთვის მიმდინარეობდა, როგორც თავისუფალი და ღია გამოძიება ბუნების მოღვაწეობის შესახებ. მეცნიერებმა ყოველთვის უგულებელყო ეროვნული საზღვრები, რომლებიც თავს იკავებენ პოლიტიკის გარდამავალ შეშფოთებასა და ომებზე. მეცნიერები ყოველთვის აჯანყდნენ კვლევებში საიდუმლოების საწინააღმდეგოდ და არც კი იმედგაცრუებულნი
(For four hundred years since Galileo, science has always proceeded as a free and open inquiry into the workings of nature. Scientists have always ignored national boundaries, holding themselves above the transitory concerns of politics and even wars. Scientists have always rebelled against secrecy in research, and have even frowned on the idea of patenting their discoveries, seeing themselves as working to the benefit of all mankind. And for many generations, the discoveries of scientists did indeed have a peculiarly selfless quality.)
ოთხი საუკუნის განმავლობაში, მეცნიერებამ მოიცვა ღია გამოძიების სული, გადალახა პოლიტიკური საზღვრები და კონფლიქტები. თავისუფალი გამოკვლევისადმი ეს ვალდებულება სამეცნიერო პროგრესის ქვაკუთხედი იყო, რაც მკვლევარებს საშუალებას აძლევდნენ მხოლოდ ბუნების გაგებაზე ფოკუსირება მოახდინონ, ხშირად უგულებელყოფენ ერების ინტერესებს ან ომის გავლენას. მეცნიერებმა ტრადიციულად შეაფასეს გამჭვირვალობა და თანამშრომლობა, მათ კოლექტიურ მცდელობად თვლიდნენ, რომ მთლიანობაში კაცობრიობის სარგებელს მოუტანს.
ეს ისტორიული პერსპექტივა ხაზს უსვამს იმას, რომ სამეცნიერო აღმოჩენების მოტივაცია ხშირად ალტრუისტული იყო, რაც უფრო მეტ სიკეთეს წარმოადგენს, ვიდრე პირად სარგებელს. ამ მიღწევების უმეტესობას ახასიათებს ცოდნის კოლექტიური, თავდაუზოგავი სწრაფვა, რაც ასახავს მეცნიერებს შორის ღრმა რწმენას ინფორმაციის თავისუფლად გაზიარების მნიშვნელობის შესახებ, თუნდაც წინააღმდეგობა გაუწიოს იმ მოთხოვნილებას, რომ მოითხოვონ ექსკლუზიური უფლებები თავიანთ დასკვნებზე პატენტების საშუალებით.