ნაგუიბ მაჰფუზის "ჩვენი სამეზობლო შვილები" იკვლევს დავიწყების თემას, როგორც საზოგადოებაში მნიშვნელოვანი ტანჯვა. ფრაზა "ჩვენი სამეზობლო დაზიანება არის დავიწყება" მიგვითითებს იმაზე, რომ საზოგადოება განიცდის კოლექტიურ უუნარობას, რომ გაიხსენოს მისი წარსული, ტრადიციები და გამოცდილების საშუალებით მიღებული გაკვეთილები. ამ დავიწყებამ შეიძლება გამოიწვიოს ხალხში გათიშვა, რაც მათ თავიდან აიცილოს მათი იდენტურობის სრულად გაგება და მათი მოქმედებების შედეგები სოციალურ ქსოვილში.
დავიწყების ეს კონცეფცია რეზონანსდება მთელ მონათხრობში, ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ მოქმედებს იგი ურთიერთობებზე და კომუნალურ ობლიგაციებზე. როგორც პერსონაჟები ნავიგაციას ახდენენ თავიანთ ცხოვრებაში, წარსული მოვლენების ჩრდილები გრძელდება, მაშინაც კი, როდესაც ისინი არჩევენ მათ უგულებელყოფას. მაჰფუზი ვარაუდობს, რომ მათი ისტორიის აღიარებით და დაპირისპირებით, ამ სამეზობლო მოსახლეობას შეეძლო ერთმანეთთან უფრო ღრმა კავშირის შექმნა, რაც საბოლოოდ იწვევს პიროვნულ ზრდას და საზოგადოებრივ განკურნებას.