დედამიწაზე სიცოცხლის სიმსუბუქის შესახებ საუბრისას, კლეო ასახავს ადამიანების, ცხოველების და მცენარეების სიმრავლეს, ფიქრობს იმაზე, თუ როგორ შეიძლება მარტოობამ კვლავ გავლენა მოახდინოს ადამიანებზე, მიუხედავად ამ მრავალფეროვნებისა. იგი გამოხატავს იმედგაცრუებას, რომ მარტოობა არსებობს ცოცხალი არსების ასეთ მდიდარ გობელენში.
კლეო კიდევ უფრო იზიარებს თავის პერსპექტივას მარტოობის შესახებ, ვარაუდობს, რომ ეს არ არის ნამდვილი სუბიექტი, არამედ გარდამავალი შეგრძნება, ისეთი ჩრდილის მსგავსად, რომელსაც შეუძლია აღქმის ცვლილებით. მისი თქმით, ჭეშმარიტების გაცნობიერებას შეუძლია შეამსუბუქოს ეს მწუხარება, ისევე, როგორც სინათლე ანგრევს სიბნელეს.