ოდესმე გიფიქრიათ რამდენი ცოცხალი არსებაა დედამიწაზე? ჰკითხა კლეომ. ხალხი. ცხოველები. ჩიტები. თევზი. ხეები. ეს გაგიკვირდებათ, თუ როგორ შეიძლება ვინმეს თავი იგრძნოს მარტო. ადამიანები აკეთებენ. სირცხვილია. მან ცას შეხედა, ახლა მეწამულის ღრმა ჩრდილში. ჩვენ გვეშინია მარტოობის, ენი, მაგრამ თავად მარტოობა არ არსებობს. მას ფორმა არ აქვს. ეს არის მხოლოდ ჩრდილი, რომელიც ჩვენზე მოდის. და
(Have you ever considered how many living things there are on earth? Cleo asked. People. Animals. Birds. Fish. Trees. It makes you wonder how anyone could feel lonely. Yet humans do. It's a shame.She looked at the sky, now a deep shade of purple. We fear loneliness, Annie, but loneliness itself does not exist. It has no form. It is merely a shadow that falls over us. And just as shadows die when light changes, that sad feeling can depart once we see the truth.)
დედამიწაზე სიცოცხლის სიმსუბუქის შესახებ საუბრისას, კლეო ასახავს ადამიანების, ცხოველების და მცენარეების სიმრავლეს, ფიქრობს იმაზე, თუ როგორ შეიძლება მარტოობამ კვლავ გავლენა მოახდინოს ადამიანებზე, მიუხედავად ამ მრავალფეროვნებისა. იგი გამოხატავს იმედგაცრუებას, რომ მარტოობა არსებობს ცოცხალი არსების ასეთ მდიდარ გობელენში.
კლეო კიდევ უფრო იზიარებს თავის პერსპექტივას მარტოობის შესახებ, ვარაუდობს, რომ ეს არ არის ნამდვილი სუბიექტი, არამედ გარდამავალი შეგრძნება, ისეთი ჩრდილის მსგავსად, რომელსაც შეუძლია აღქმის ცვლილებით. მისი თქმით, ჭეშმარიტების გაცნობიერებას შეუძლია შეამსუბუქოს ეს მწუხარება, ისევე, როგორც სინათლე ანგრევს სიბნელეს.