სიუჟეტში პერსონაჟი ღრმად მოქმედებს ტრავმული მოვლენით, რამაც მას სიცოცხლის მთელი პერიოდის განმავლობაში დუმილი დარჩა. მან სირცხვილი იგრძნო ინციდენტთან დაკავშირებით და ვერ შეძლო საკუთარი თავის ოჯახთან ან ვინმესთან განსახილველად. ეს სიჩუმე მისთვის გაქცევის ფორმაა, თუმცა საბოლოოდ ის ვერ უზრუნველყოფს ნამდვილ სიმშვიდეს.
საავადმყოფოში, მისი არჩევანი საუბრის შეჩერების შესახებ სიმბოლოა მისი შინაგანი ბრძოლა და მისი გრძნობების დაპირისპირების შეუძლებლობა. სიჩუმის მიუხედავად, მისი გონება აწუხებს აზროვნებით, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ თავიდან აცილება არ არის განკურნება. მისი გამოცდილება ასახავს სირცხვილისა და ტკივილის მოგვარების სირთულეს.