მისი თვალები უფრო ჩაძირული იყო, ვიდრე მახსოვს, და მისი ლოყები უფრო გამოხატული იყო. ამან მას უფრო მკაცრი, ძველი სახე მისცა - სანამ მან გაიღიმა, რა თქმა უნდა, და ფარდების მსგავსად შეიკრიბა ლოყები.
(His eyes were more sunken than I remembered them, and his cheekbones more pronounced. This gave him a harsher, older look - until he smiled, of course, and the sagging cheeks gathered up like curtains.)
პერსონაჟის ფიზიკური გარეგნობა აშკარად შეიცვალა მას შემდეგ, რაც მას ბოლო დროს ნახეს, რაც ხაზს უსვამს დროის გავლას და მასზე მიღებული ზარი. მისი ჩაძირული თვალები და გამოხატული cheekbones ანიჭებს სიმკაცრესა და დაღლილობას, რაც მიგვითითებს გამოცდილებას, რომელიც მას ნაადრევად ასაკთან შედარებით. ეს სურათი იწვევს ძლიერ ემოციურ პასუხს, რაც უფრო ღრმა თხრობას ახდენს დაბერების და დაკარგვის შესახებ.
თუმცა, როდესაც ის იღიმება, არსებობს ტრანსფორმაცია; მისი ლოყები იზრდება, რომელიც მოგახსენებთ ფარდების უკან დახევას, რაც გამოავლენს სითბოს და სიკეთეს ზედაპირის ქვეშ. ეს კონტრასტი ცხადყოფს, რომ სანამ ასაკმა და გაჭირვებამ გავლენა მოახდინა მის გარეგნობაზე, მისი სული ენერგიული და ამაღელვებელი რჩება, რაც ხაზს უსვამს შინაგანი სილამაზისა და გამძლეობის მნიშვნელობას უბედურების ფონზე.