ეს არ არის მხოლოდ სხვა ადამიანები, რომლებიც ჩვენ უნდა ვაპატიოთ, მიჩი, მან საბოლოოდ ჩურჩულით. ჩვენც უნდა ვაპატიოთ საკუთარი თავი. ჩვენ თვითონ? დიახ. ყველაფრისთვის, რაც ჩვენ არ გავაკეთეთ. ყველაფერი, რაც უნდა გაგვეკეთებინა. თქვენ არ შეგიძლიათ გაეცნოთ სინანულს, რაც უნდა მომხდარიყო. ეს არ დაგეხმარებათ, როდესაც მიხვალ იქ, სადაც მე ვარ. ყოველთვის მსურდა, რომ ჩემი საქმით მეტი
(It's not just other people we need to forgive, Mitch, he finally whispered. We also need to forgive ourselves. Ourselves? Yes. For all the things we didn't do. All the things we should have done. You can't get stuck on the regrets of what should have happened. That doesn't help you when you get to where I am. I always wished I had done more with my work; I wished I had written more books. I used to beat myself up over it. Now I see that never did any good. Make peace. You need to make peace with yourself and everyone around you.)
მიჩის საუბარი მორისთან ხაზს უსვამს თვითგახსოვების აუცილებლობას სხვების პატიებასთან ერთად. მორის სიბრძნე ცხადყოფს, რომ ნანობს ნანობს ჩვენი წარსული ქმედებებისა და გამოტოვებული შესაძლებლობების გამო, შეიძლება საზიანო იყოს. იმის მაგივრად, თუ რა შეიძლება ყოფილიყო ის, რაც შეიძლება ყოფილიყო, ის გვთავაზობს მშვიდობის დამყარებას საკუთარ თავთან და წარსული საჩივრების გაშვება.
ეს პერსპექტივა ემყარება იმ გაგებას, რომ თვითკრიტიკიზმი არ იწვევს პოზიტიურ ცვლილებას. მორი აისახება საკუთარ სინანულზე თავისი კარიერის გამო, მაგრამ აღიარებს, რომ მათზე საკუთარი თავის ცემა...