ახლა ის ბავშვი მახსენებს იმას, რაც ჩვენმა ბრძენებმა ასწავლეს. როდესაც ბავშვი მოდის სამყაროში, მას ხელები აქვს შეკრული, არა? ასე?მან მუშტი შეკრა.რატომ? იმის გამო, რომ ბავშვს, რომელიც უკეთესად არ იცის, სურს ყველაფერი დაიპყროს, თქვას „მთელი სამყარო ჩემია“. მაგრამ როცა მოხუცი კვდება, როგორ აკეთებს ამას? გაშლილი ხელებით. რატომ? რადგან გაკვეთილი ისწავლა.რა გაკვეთილი? ვკითხე. ცარიელი თითები გაშალა. ჩვენთან ვერაფერს წავიღებთ.
(Now that child reminds me of something our sages taught. When a baby comes into the world, it's hands are clenched, right? Like this?He made a fist.Why? Because a baby, not knowing any better, wants to grab everything, to say 'The whole world is mine.'But when an old person dies, how does he do so? With his hands open. Why? Because he has learned the lesson.What lesson? I asked.He stretched open his empty fingers.We can take nothing with us.)
ციტატა "სამშაბათს მორითთან ერთად" ასახავს იმ კონტრასტულ გზებს, რომლებიც ადამიანები ცხოვრებასა და სიკვდილს უახლოვდებიან. იგი იწყება იმის აღნიშვნით, რომ ახალშობილი ჩამოდის დაჭრილი მუშტებით, რაც სიმბოლოა სამყაროს ხელში ჩაგდების ინსტინქტური სურვილით და მის შიგნით ყველაფერი ფლობდეს. ეს გამოსახულებები ხაზს უსვამს ახალგაზრდობის უდანაშაულობას და ამბიციას, სადაც ყველაფერი მიღწეულია და ხშირად განიხილება, როგორც პირადი უფლება.
ამის საპირისპიროდ, პასაჟში აღწერს, თუ როგორ ახდენს ხანდაზმული ადამიანი ცხოვრებას ღია ხელებით, რაც გულისხმობს წლების განმავლობაში მიღებულ სიბრძნეს. ეს ღიაობა წარმოადგენს ღრმა გაგებას, რომ მატერიალური ქონება და მიწიერი სურვილები სიკვდილის შემდეგ არანაირ მნიშვნელობას არ იღებს. მიღებული გაკვეთილი არის ის, რომ ამ ცხოვრებიდან ვერაფერს მიიღებს, ხაზს უსვამს ურთიერთობების, გამოცდილებისა და თავად ცხოვრების ძალების ბუნებას.