მშობლები იშვიათად ართმევენ შვილებს, ამიტომ ბავშვებმა გაუშვეს ისინი. ისინი მოძრაობენ. ისინი გადაადგილდებიან. მომენტები, რომლებიც მათ განსაზღვრავდა - დედის მოწონება, მამის კვანძი - დაფარულია საკუთარი მიღწევების მომენტებით. გაცილებით მოგვიანებით, რადგან კანი სუსტდება და გული სუსტდება, რომ ბავშვებს ესმით; მათი მოთხრობები და მათი ყველა მიღწევა, დედებისა და მამების ისტორიების
(Parents rarely let go of their children, so children let go of them. They move on. They move away. The moments that used to define them -- a mother's approval, a father's nod -- are covered by moments of their own accomplishments. It is not until much later, as the skin sags and the heart weakens, that children understand; their stories, and all their accomplishments, sit atop the stories of their mothers and fathers, stones upon stones, beneath the waters of their lives.)
ცხოვრებაში, მშობლები მიდრეკილნი არიან შვილებზე მჭიდროდ შეინარჩუნონ, მაგრამ როგორც ბავშვები იზრდებიან, მათ თვლიან, რომ აუცილებელია დაშორება საკუთარი პირადობის შესაქმნელად. ისინი იწყებენ პრიორიტეტული საკუთარი მიღწევებისა და ნაბიჯების პრიორიტეტულად, ხშირად დაჩრდილებენ იმ თანხმობას, რომელიც მათ მშობლებისგან ოდესღაც ეძებდნენ. ეს ბუნებრივი პროგრესი ნიშნავს ბავშვთა დამოკიდებულებას ზრდასრულთა დამოუკიდებლობის გადასვლას.
თუმცა, რაც დრო გადის, ბევრმა ადამიანმა გააცნობიერა, რომ საკუთარი წარმატებები ემყარება მშობლების მსხვერპლს და ისტორიებს. მათი დედებისა და მამების მოგონებები და ძალისხმევა ქმნიან საკუთარი მოგზაურობის საფუძველს, ისევე, როგორც მდინარის ზედაპირის ქვეშ მდებარე ქვების ფენებს. საბოლოო ჯამში, ეს ასახვა უფრო ღრმად გააცნობიერებს მათი ცხოვრების გადახლართული ბუნებას, ხაზს უსვამს თაობებს შორის ღრმა კავშირს.