მშობლებს აქვთ ძლიერი კავშირი შვილებთან, ხშირად მჭიდროდ იკავებენ, მაგრამ როგორც ბავშვები იზრდებიან, ისინი იწყებენ გაშვებას. ისინი ქმნიან საკუთარ ცხოვრებას და მიღწევებს, ცდილობენ საკუთარი ძალისხმევისაგან დამოწმებას, ვიდრე მხოლოდ მშობლების დამტკიცებიდან. ეს ცვლა ხშირად იწვევს მშობელთა ფიგურების ბუნებრივ დაშლას, რადგან ბავშვები დამოუკიდებლობასა და პირად შესრულებას ატარებენ.
რაც დრო გადის და ცხოვრება ვითარდება, ბავშვები ხვდებიან, რომ მათი პირადობა და წარმატებები აგებულია მშობლების ფუნდამენტურ გამოცდილებასა და მსხვერპლზე. საბოლოო ჯამში, მათ ესმით, რომ მათი მიღწევები ეყრდნობა დედებისა და მამების ისტორიებსა და ბრძოლებს, რაც უფრო ღრმა მადლიერებას ქმნის იმ მხარდაჭერის შთამომავლობისთვის, რამაც მათი ზრდა საშუალება მისცა.