ახლავე, მეცნიერები ზუსტად იმავე პოზიციაზე არიან, როგორც რენესანსის მხატვრები, დაავალეს, რომ პორტრეტი გახადონ პატრონის გაკეთება. თუ ისინი ჭკვიანები არიან, ისინი დარწმუნდებიან, რომ მათი ნამუშევარი დახვეწილად აფრქვევს მფარველს. არა აშკარად. დახვეწილად. ეს არ არის კარგი სისტემა მეცნიერების იმ სფეროების კვლევისთვის, რომლებიც გავლენას ახდენენ პოლიტიკაზე. უფრო უარესიც კი,
(Right now, scientists are in exactly the same position as Renaissance painters, commissioned to make the portrait the patron wants done. And if they are smart, they'll make sure their work subtly flatters the patron. Not overtly. Subtly. This is not a good system for research into those areas of science that affect policy. Even worse, the system works against problem solving. Because if you solve a problem, your funding ends. All that's got to change.)
ამჟამინდელ სამეცნიერო ლანდშაფტში, მკვლევარები ხშირად ხვდებიან, რომ მუშაობენ დაფინანსების წყაროების გავლენის ქვეშ, რენესანსის მხატვრების მსგავსად, რომლებიც თავიანთი მფარველების პრეფერენციებს ემსახურებიან. ეს გარემოზე ზეწოლას ახდენს მეცნიერებს, რომ წარმოქმნან დასკვნები, რომლებიც შეესაბამება იმ პირთა ინტერესებს, რომლებიც უზრუნველყოფენ დაფინანსებას, რაც იწვევს შედეგების დახვეწილ მანიპულირებას. ასეთ დინამიკამ შეიძლება კომპრომეტირება მოახდინოს კვლევის მთლიანობასთან, განსაკუთრებით იმ დარგებში, რომლებიც გავლენას ახდენენ პოლიტიკის გადაწყვეტილებებზე, სადაც ობიექტური ჭეშმარიტება გადამწყვეტია.
გარდა ამისა, ეს სისტემა პრობლემების გადაჭრის ეფექტურ გამოწვევებს უქმნის. როდესაც მკვლევარებმა წარმატებას მიაღწიონ საკითხის მოგვარებას, ისინი რისკავს ფინანსური დახმარების დაკარგვას მომავალი პროექტებისთვის, რის შედეგადაც ხდება ციკლი, რომელიც ხელს უშლის ნამდვილ გადაწყვეტილებებს. ეს გათიშვა ხაზს უსვამს რეფორმირების აუცილებლობას იმის უზრუნველსაყოფად, რომ სამეცნიერო გამოძიებამ შეიძლება პროგრესირება მოახდინოს დაუღალავად, ხელი შეუწყოს გარემოს, სადაც აქტუალური პრობლემების მოგვარება ჯილდოს, ვიდრე ჯარიმდება.