მსხვერპლი ცხოვრების ნაწილია. ეს უნდა იყოს. ეს არ არის სინანული. ეს არის მისწრაფება. პატარა მსხვერპლი. დიდი მსხვერპლი. დედა მუშაობს, რათა მის შვილს სკოლაში წასვლა შეძლოს. ქალიშვილი სახლში გადადის, რომ იზრუნოს თავის ავადმყოფი მამაზე.
(Sacrifice is a part of life. It's supposed to be. It's not something to regret. It's something to aspire to. Little sacrifices. Big sacrifices. A mother works so her son can go to school. A daughter moves home to take care of her sick father.)
ცხოვრებაში, მსხვერპლი გარდაუვალი ასპექტია, რომელსაც ყველა ვხვდებით, და ეს უფრო მეტ მიზანს ემსახურება, ვიდრე სინანულის წყარო. ამის ნაცვლად, ჩვენ უნდა გავითვალისწინოთ მსხვერპლი, როგორც შესაძლებლობები, რომ გაიზარდოს და დაუკავშირდეს სხვებს. ეს პერსპექტივა მოგვიწოდებს, რომ ვისურვოთ მსხვერპლშეწირვა, როგორც მცირე, ისე დიდი, როგორც ჩვენი ადამიანის გამოცდილების ფუნდამენტური ნაწილი.
მაგალითად, დედა დაუღალავად მუშაობს იმის უზრუნველსაყოფად, რომ მის შვილს აქვს განათლება, ხოლო ქალიშვილი იღებს რთულ გადაწყვეტილებას შინ დაბრუნებას, რომ ზრუნავდეს თავის ავადმყოფზე. ეს ქმედებები ასახავს სიყვარულისა და პასუხისმგებლობის ღრმა გავლენას, რომელიც თანდაყოლილია მსხვერპლზე, აჩვენებს, თუ როგორ შეიძლება ჩვენი არჩევანი მნიშვნელოვნად იმოქმედოს მათზე, ვისაც ჩვენ ვზრუნავთ.