პასაჟში ხაზს უსვამს ღრმა სიჩუმის მომენტს, რომელიც გრძნობს მძიმე და ამრეკლავს, რაც იქმნება შთაბეჭდილებას, რომ დედამიწამაც კი შეაჩერა შოკი. ეს სიჩუმე ატარებს უნიკალურ წონას, ვარაუდობს, რომ ის ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც მუსიკაში ხმა. ეს ხაზს უსვამს პარადოქსს, რომ სიჩუმეს შეუძლია გადასცეს მნიშვნელობა და ემოცია, ისევე როგორც თავად მუსიკა.
ფრენკის გამოცდილება ცხადყოფს, რომ სიჩუმე შეიძლება იყოს ძლიერი ყოფნა, რაც იგრძნობს თავს, თითქოს ხმის არარსებობის მიუხედავად, ისინი ჯერ კიდევ ისმის რაღაც ღრმა. ეს იდეა აჩვენებს მუსიკისა და ემოციის სიღრმეს, სადაც წყნარ მომენტებშიც კი, არსებობს გაგება და კავშირი.