ფილიპ კ. დიკის წიგნში "აირჩიე", ის იკვლევს კონცეფციას, რომ ტვინის პროცესი ობიექტების დაკავშირება და ხელახლა დაკავშირება ფუნქციებს, როგორც ენის უნიკალურ ფორმას. ეს ენა განსხვავდება ადამიანის ენისაგან, რადგან ის თვითრეფერენტულია, რაც იმას ნიშნავს, რომ იგი შინაგანად კომუნიკაციას უკეთებს, ვიდრე გარე აუდიტორიას ან პირს.
ეს იდეა მიგვითითებს იმაზე, რომ ტვინის რთული სამუშაოები ქმნის პირად დიალოგს თავის შიგნით, რაც ხაზს უსვამს უფრო ღრმა, ალბათ უფრო ინსტინქტურ გაგებას, რომელიც განსხვავდება სიტყვიერი კომუნიკაციისაგან. იგი ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ ჩვენი შემეცნება და აღქმა ქმნის კერძო ენას, რომელიც გავლენას ახდენს იმაზე, თუ როგორ ინტერპრეტაციას ვაძლევთ ჩვენს გარშემო არსებულ სამყაროს.