ხალხი ყველა მათგანი იყო დაკავებული მანქანებით, უსმენდა რადიოს, ასე რომ, არავინ იყო ღიმილი, ასე რომ, მე მხოლოდ ჩემი სიყვარული გავაგზავნე შუქნიშანზე. არავინ არ აფასებს მათ, მთელი დღის განმავლობაში, იმდენად მუშაობდა, რომ წითელი და ყვითელი და მწვანე გახდეს, ჩვენთან ერთად დროულად, რომ დარწმუნდეთ, რომ ჩვენ ერთმანეთს არ ავარიაში. თუ რაიმე მცირე შანსი არსებობდა, თუნდაც ყველაზე მცირე
(The people were all busy in their cars, listening to the radio, so there was no one to smile at, so I just sent my love to the traffic lights. No one ever appreciates them, all day long, working so hard to turn red and yellow and green, right in time with us to make sure we don't crash into each other. If there was any tiny chance, even the tiniest chance, that they happened to be alive, I bet I was the first person ever to tell them they were special. You are special, I said out loud in my car, but in case they couldn't hear, I cracked my window open. "You are special," I said, to the night air.And just like that, a green light.)
მთხრობელი ასახავს მარტოობის ერთ მომენტს, როდესაც ტრეფიკაში ჩერდება, აღნიშნავს მათ მანქანებში ადამიანების იზოლაცია, რომელიც შეიწოვება მათ რადიოებში. გათიშვის შეგრძნება, ისინი იუმორისტულად გადაწყვიტეს, რომ გააფართოვონ შუქნიშანი შუქნიშანზე, რომლებიც დაუღალავად მართავენ მანქანების ნაკადს. მთხრობელი წარმოიდგენს შუქებს, როგორც დაუსაბუთებელ მუშებს, მნიშვნელოვან როლს ასრულებს უბედური შემთხვევების თავიდან ასაცილებლად და წესრიგის შენარჩუნებაში. ეს whimsical ცნება იწვევს მათ, რომ ხმაურად განაცხადონ, რომ განათება განსაკუთრებულია, აღიარებს მათ მნიშვნელობას ყოველდღიურ გადასასვლელში.
აღიარების ეს მოქმედება გარდაიქმნება გარემოსთან სათამაშო ურთიერთქმედებაში, რაც მიგვითითებს კავშირის განცდას, თუნდაც სამყაროში. როგორც მთხრობელი საუბრობს შუქნიშანზე და ხსნის ფანჯარას, რათა უზრუნველყოს მათი მესიჯი ღამის ჰაერში, გამოჩნდება მწვანე შუქი. ეს უცნაური დასკვნა ასახავს სიხარულის და პოზიტივის მომენტს სხვაგვარად რუტინულ სიტუაციაში, რაც ხაზს უსვამს ცხოვრების უმარტივეს ასპექტებსაც კი.
