პრობლემა, მიჩი, ის არის, რომ ჩვენ არ გვჯერა, რომ ჩვენ ისეთივე ერთნაირები ვართ, როგორც ჩვენ. თეთრები და შავკანიანები, კათოლიკეები და პროტესტანტები, ქალები და მამაკაცები. თუ ჩვენ ერთმანეთს ერთნაირად დავინახეთ, შეიძლება ძალიან გვსურს შევუერთდეთ ამ სამყაროში ერთ დიდ ოჯახს და ამ ოჯახზე ვიზრუნოთ ისე, როგორც ჩვენზე ზრუნავთ. მაგრამ მერწმუნეთ, როცა კვდება, ხედავ, რომ მართალია. ჩვენ
(The problem, Mitch, is that we don't believe we are as much alike as we are. Whites and blacks, Catholics and Protestants, men and women. If we saw each other as more alike, we might be very eager to join in one big human family in this world, and to care about that family the way we care about our own. But believe me, when you are dying, you see it is true. We all have the same beginning-birth-and we all have the same end-death. So how different can we be?)
ციტატა "სამშაბათს მორითთან ერთად" ხაზს უსვამს არსებით ჭეშმარიტებას, რომ მიუხედავად იმისა, რომ აშკარა განსხვავებებია საზოგადოებაში სხვადასხვა ჯგუფებს შორის, როგორიცაა რასა, რელიგია და სქესი, ადამიანები იზიარებენ ფუნდამენტურ მსგავსებებს. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ თუ ადამიანები აღიარებდნენ ამ საერთოობებს, ისინი უფრო მიდრეკილნი იქნებიან ერთმანეთთან გაერთიანება და მხარდაჭერა, როგორც ერთი გლობალური ოჯახი. ამ გაგებამ შეიძლება ხელი შეუწყოს თანაგრძნობას და კავშირს ინდივიდებს შორის.
მორი აღნიშნავს, რომ ცხოვრების საბოლოო გამოცდილება, დაბადება და სიკვდილი, ყველას იზიარებს, ხაზს უსვამს იმას, რომ ეს უნივერსალური მოვლენები ხაზს უსვამს ჩვენს საერთო კაცობრიობას. ასახვის მომენტებში, განსაკუთრებით სიცოცხლის ბოლოს, ჩვენი საერთო არსებობის რეალიზაცია უფრო ნათელი ხდება. საბოლოო ჯამში, იგი ითხოვს უფრო ღრმა ინფორმირებას ჩვენი ურთიერთკავშირის შესახებ, მოგვიწოდებს ერთმანეთს უფრო სრულად მოვიზიდოთ, ზედაპირული განყოფილებების მიღმა.