"ფრენკი პრესტოს ჯადოსნური სტრიქონები", მიჩ ალბომი იკვლევს ყველა ადამიანში არსებულ თანდაყოლილ მუსიკალურობას. იგი ხაზს უსვამს იმას, რომ მუსიკა ჩვენს შიგნით ღრმად რეზონანსდება, რაც დასტურდება ჩვენი ბუნებრივი რეაქციებით, როგორიცაა ფეხების დაჭერა ან მელოდია, როდესაც მელოდია თამაშობს. ეს კავშირი მუსიკასთან არის გამოსახული, როგორც ადამიანის ყოფნის ფუნდამენტური ასპექტი, ვარაუდობს, რომ ჩვენ ყველანი თანდაყოლილი ვართ რიტმსა და ბგერამდე.
ციტატა ხაზს უსვამს მოსაზრებას, რომ მუსიკისადმი ჩვენი მადლიერება არ არის მხოლოდ უპირატესობა, არამედ ჩვენი არსებობის მნიშვნელოვანი ნაწილი. ალბომი გულისხმობს, რომ ჩვენი გულისცემა ხაზს უსვამს ამ კავშირს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ მუსიკა გადახლართულია ცხოვრების არსთან. ამრიგად, მუსიკის გამოცდილება ხდება საერთო მოგზაურობა, აერთიანებს ინდივიდებს მისი უნივერსალური ენის საშუალებით.