იმის შესწავლისას, თუ როგორ აღვიქვამთ და ვხვდებით ინფორმაციას, ფილიპ კ. დიკი ვარაუდობს, რომ ხშირად ინფორმაციას დავალაგებთ ხელშესახები ობიექტებად. ობიექტების ეს მოწყობა და გადაკეთება ნიშნავს ტრანსფორმაციას ფუძემდებლურ ინფორმაციაში, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ თავად გზავნილი განვითარდა. კოდირების და დეკოდირების ეს პროცესი დავიწყებული ენა გახდა, რაც ხაზს უსვამს ინფორმაციის ინსტინქტურ გაგებასა და ჩვენს ცნობიერ ცნობიერებას შორის.
უფრო მეტიც, დიკი ხაზს უსვამს, რომ ჩვენ ინფორმაციის ამ ციკლის განუყოფელი ვართ. როგორც ინფორმაციით მდიდარი არსებები, ჩვენ შთანთქავს, ვამუშავებთ და განვიხილავთ ინფორმაციას, რომელსაც შემდეგ სამყაროში გამოვხატავთ მოდიფიცირებული ფორმებით. ეს უწყვეტი გაცვლა შეუმჩნეველი ხდება, რადგან შეიძლება არ ვაღიაროთ, რომ ჩვენი ურთიერთქმედება ინფორმაციასთან არსებითად განსაზღვრავს ჩვენს არსებობას. ჩვენი ცვლილებები ასახავს იმ შინაარსის ცვლილებებს, რომელთაც ჩვენთან გვაქვს დაკავშირებული, რაც აქტიურ მონაწილეებს გვაწვდის ინფორმაციის ნაკადის, ვიდრე პასიური მომხმარებლების.