როდესაც დიდხანს ცხოვრობთ საკუთარ თავზე, თქვენი პიროვნება იცვლება, რადგან თქვენ იმდენად მიდიხართ საკუთარ თავში, კარგავთ, რომ იყოთ სოციალური, გაიგოთ რა არის და არ არის ნორმალური ქცევა. საკუთარ თავში არის მთელი სამყარო, და თუ საკუთარ თავს დაუშვებ, შეგიძლია ისე ღრმად მოხვდე მის შიგნით, დაივიწყებთ ზედაპირისკენ მიმავალ გზას. სხვა ადამიანები ჩვენს სულებს ცოცხლდებიან, ისევე,
(When you live on your own for a long time, however, your personality changes because you go so much into yourself you lose the ability to be social, to understand what is and isn't normal behavior. There is an entire world inside yourself, and if you let yourself, you can get so deep inside it you will forget the way to the surface. Other people keep our souls alive, just like food and water does with our body.)
მარტოხელა პერიოდის განმავლობაში მარტო ცხოვრებამ შეიძლება მნიშვნელოვნად შეცვალოს პიროვნება. ინტროსპექცია, რომელიც მარტოობას მოყვება, ხშირად იწვევს სოციალურად ჩართვის შემცირებულ უნარს და ტიპური ქცევის ამოცნობას. ინდივიდებმა შეიძლება აღმოჩნდნენ, რომ ისინი შიდა სამყაროში გახდებიან და დაივიწყონ, თუ როგორ უნდა დაუკავშირდნენ გარედან. ამ შინაგანმა ფოკუსმა შეიძლება შექმნას გათიშვა რეალობისგან, რაც ართულებს ურთიერთობების შენარჩუნებას ან სოციალური ნორმების შენარჩუნებას.
როგორც ხაზგასმით აღნიშნა დონალდ მილერის "ლურჯი ჯაზის მსგავსად", ადამიანური კავშირის არსი სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა ემოციური და სულიერი კეთილდღეობისთვის. ისევე, როგორც ჩვენი სხეულები საჭიროებენ საკვებს და წყალს, რომ გადარჩეს, ჩვენი სულები აყვავდებიან სხვებთან ურთიერთქმედებით. ეს სოციალური ობლიგაციები ავითარებს ჩვენს პირადობას და დაგვეხმარება ცხოვრების სირთულეების ნავიგაციაში. აქედან გამომდინარე, აუცილებელია წონასწორობა მოიძიოთ ინტროსპექციასა და სოციალურ ჩართულობას შორის, რომ უზრუნველყოს ჯანმრთელი, შესრულებული არსებობა.