ციტატა ასახავს სიცოცხლისა და სიკვდილის სირთულეს, ხაზს უსვამს, თუ რამდენი სიცოცხლე იკვეთება მოულოდნელი გზებით. ეს მიუთითებს იმაზე, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ შეიძლება ვიგრძნოთ დანაშაული ან სევდა ჩვენი გადარჩენის გამო, მნიშვნელოვანია ვაღიაროთ არსებობის შემთხვევითი ბუნება, სადაც დაკარგვა და გაგრძელება თანაარსებობს. ყოველი მომენტი შეიძლება გამოიწვიოს გაუთვალისწინებელ შედეგებამდე, ხაზგასმით, რომ ცხოვრება ურთიერთდაკავშირებულია.
ეს პერსპექტივა სიკვდილიანობაზე ვარაუდობს, რომ სიკვდილი და სიცოცხლე არ არის იზოლირებული მოვლენები, არამედ უფრო დიდი ბალანსის ნაწილი. ის მკითხველს მოუწოდებს განიხილონ, რომ ყოველი სიკვდილი იძლევა ახალ სიცოცხლეს, აძლიერებს აზრს, რომ ჩვენი ინდივიდუალური გამოცდილება კოლექტიური ადამიანური მოგზაურობის ნაწილია. ამ ციკლის აღიარება ხელს უწყობს სხვებთან ჩვენი კავშირების ღრმა გაგებას და ბედის თანდაყოლილ შემთხვევითობას.