Teoloji konusunda hevessiz olmasına rağmen, uzun zamandan beri duanın gerçek noktasının ele alınanları düzleştirmek olmadığını fark etmişti; Dua bir tür meditasyondu, karar verdi ve kimsenin dinlemediği etkinliğinden uzaklaşmadı.
(Although she was unenthusiastic about theology, she had long since realised that the real point of prayer was not to flatter those addressed; prayer was a form of meditation, she decided, and it did not detract from its efficacy that nobody was listening.)
Romandaki karakter, teolojiye ve duaya yönelik duygularıyla boğuşur. Teoloji konusunda özellikle hevesli olmasa da, duanın sadece ilahi olanı ele almanın ötesinde daha büyük bir amaca hizmet ettiğini anlıyor. Bunu bir övgü biçimi olarak görmek yerine, duayı kişisel barış ve yansıma getirebilecek meditatif bir uygulama olarak görüyor. Bu gerçekleşme, dua anlayışına yeni bir boyut getiriyor.
Duanın etkinliğinin birisinin aktif olarak dinlenip dinlemediğine dayanmadığı sonucuna varıyor. Bu perspektif, meditasyon ve kendini keşfetme aracı olarak duanın içsel değerini vurgulamaktadır. Nihayetinde, maneviyat anlayışını dönüştürür, dua etme eyleminin amacı hakkındaki geleneksel inançlara bakılmaksızın anlam ve önem taşıyabileceğini düşündürür.