Birçok insanın umabileceği en fazla şey, yatıştırmayı veya teşvik edemedikleri tanrıların gazabına girmemeleri gerektiğiydi; Bunun ötesinde, tanrılar uygun işlerine ve ölümlülerine ulaşmak için bırakılmalıdır.
(The most that many people could hope for was that they should not incur the wrath of gods whom they had failed to appease or propitiate; beyond that, gods should be left to get on with their proper business and mortals with theirs.)
Alexander McCall Smith'in "Mutluluğun Roman Alışkanlıkları" nda anlatı, insanlığın ilahi olan ilişkisini araştırıyor. Birçok kişi genellikle tanrıları eylemleri yoluyla kızdırmadıkları sürece, hayatlarını barış içinde yönetebilecekleri inancına sahiptir. Bu, insanların insan meselelerine müdahale etmek yerine kendi işlerine odaklanmaları gerektiğini düşündükleri ortak bir duyguyu yansıtır.
Bu perspektif, ilahi etki karşısında güçsüz hissedebilecek ölümlüler arasında belirli bir istifa önermektedir. Tanrılarla lehine veya doğrudan etkileşim aramak yerine, bir ayrılmayı tercih edebilirler ve her birinin rollerini müdahale etmeden yerine getirmesine izin verebilirler. Bu fikir, ilahi ve insan alemleri arasındaki farklı sınırları korurken bir arada bulunmayı vurgulayarak maneviyata pragmatik bir yaklaşımı vurgular.