Bize gelince, bir geyik sürüsü gibi davranıyoruz. Affright'daki avcının tüylerinden kaçtıklarında, hangi yöne dönüyorlar? Hangi güvenlik cennetini yaparlar? Neden, ağlara acele ediyorlar! Ve böylece hiçbir tehlike olmadığı durumla korkmaları gereken şeyleri karıştırarak yok olurlar. . . . Ölüm veya acı değil korkulmalı, ölüm veya acı korkusu. Şairin şair dedi ki:- Ölümün dehşeti yok; Sadece bir utanç ölümü!
(As for us, we behave like a herd of deer. When they flee from the huntsman's feathers in affright, which way do they turn? What haven of safety do they make for? Why, they rush upon the nets! And thus they perish by confounding what they should fear with that wherein no danger lies. . . . Not death or pain is to be feared, but the fear of death or pain. Well said the poet therefore:- Death has no terror; only a Death of shame!)
Bu pasajda Epictetus, insanların sıklıkla korkuya nasıl tepki verdiğini göstermek için bir geyik sürüsü metaforunu kullanır. Tıpkı geyik körü körüne kaçar ve güvenlik arayışından ziyade yanlışlıkla tehlikeye girerse, bireyler panik yapabilir ve korkunun etkisi altında kötü seçimler yapabilirler. Onları gerçekten tehdit eden şeyleri karıştırabilir ve çöküşlerine yol açabilirler. Epictetus, gerçek ölüm veya acı olaylarından korkmak yerine, insanların bu olaylara yönelik irrasyonel korkusunun onları gerçekten engelleyen şey olduğunu öne sürüyor.
Epictetus, ölüm perspektifinin korkunun önemini vurgular, ölümün kendisinin korkulmaması gerektiğini, aksine onunla yüzleşmekle ilişkili utanç. Bu perspektif, bireyleri korkularıyla yüzleşmeye ve acı veya başarısızlık beklentisinin eylemlerini dikte etmesine izin vermemelerini teşvik eder. Bu deneyimlerin korkusunun, deneyimlerin kendilerinden daha büyük ve daha zararlı olduğunu kabul ederek, korku kavraması olmadan yaşamak için bir özgürlük ve güçlendirme duygusu bulabilir.