İnsanoğlu saatlere takıntılı hale geldikçe, kaybedilen zamanın acısı insan kalbinde kalıcı bir delik haline geldi. İnsanlar verimsiz günler nedeniyle kaçırılan fırsatlardan endişeleniyordu; ne kadar yaşayacakları konusunda sürekli endişeleniyorlardı, çünkü hayattaki anları saymak kaçınılmaz olarak onları geri saymaya yol açmıştı. Kısa sürede her millette ve her dilde zaman en değerli meta haline geldi.
(As mankind grew obsessed with its hours, the sorrow of lost time became a permanent hole in the human heart. People fretted over missed chances, over inefficient days; they worried constantly about how long they would live, because counting life's moments had led, inevitably, to counting them down. Soon, in every nation and in every language, time became the most precious commodity.)
Alıntı, insanlığın zamana karşı giderek artan takıntısını yansıtıyor ve bu takıntının nasıl kalıcı bir kayıp ve tatminsizlik duygusuna yol açabileceğinin altını çiziyor. İnsanlar günlerini titizlikle kutlamaya başladıkça kaçınılmaz olarak kaçırılan fırsatların ve zamanın verimsiz kullanılmasının acısını hissetmeye başlar. Bu endişe hayatın özüne kadar uzanıyor; bireyler her anı en iyi şekilde değerlendirmeye çalışırken ölümlülüklerini düşünüyorlar.
Toplumlar zamanı ölçmeyle derinlemesine ilgilendikçe, zaman insanların her şeyden çok değer verdiği paha biçilmez bir kaynağa dönüşüyor. Bu zaman kısıtlamalarının yarattığı baskı, kültürler arasında hayatın kısa olduğu ve dolayısıyla her saniyenin önemli olduğu yönündeki evrensel anlayışı teşvik ediyor. Zamanla ilgili bu kolektif kaygı, insanların varoluşu deneyimleme biçimindeki derin değişimin altını çiziyor ve yaşam yolculuklarına işaret eden değerli anları boşa harcama konusunda sürekli bir korku besliyor.