Ama seni istediler. Zaman değil Geri verdiğin bir şey. Sonraki Anın bir cevabı olabilir namaz. Bunu inkar etmek için en çok inkar etmek geleceğin önemli kısmı. Bu da ne? Umut. Utanç onun içinden geçti, Ve bir kez daha ağladı. Kaçırdı Annesi her zamankinden daha fazla. Çok üzgünüm Sarah nefes nefese, gözyaşları yanaklarını döküyor. Sadece hissetti Gibi… Son. Sonlar dün için değil, değil yarın.
(But they wanted you. Time is not something you give back. The very next moment may be an answer to your prayer. To deny that is to deny the most important part of the future. What's that? Hope. The shame welled up inside her, and once again, she wept. She missed her mother more than ever. I'm so sorry, Sarah gasped, tears pouring down her cheeks. It just felt like … the end. Ends are for yesterdays, not tomorrows.)
Geçit, bir karakterin kayıp ağırlığı ve zamanın geçişi ile boğuştuğu dokunaklı bir anı yansıtır. Şimdiki anın bir son gibi hissettiğine inanarak, özellikle ölen annesi ile ilgili olarak utanç ve üzüntü ile bunalmış hissediyor. Bu kesinlik duygusu onu umudun anlamını ve hayatındaki zamanın önemini sorgulamaya yönlendirir.
Konuşma, zamanın değerli bir armağan olduğunu ve her an değişim ve iyileşme potansiyeli taşıdığını vurgular. Zamanı pişman olacak bir şey olarak görmek yerine, dua ve umut için bir fırsat olarak kabul edilmelidir. Yarın vaat ettiği fikri çok önemlidir; Keder karşısında bile geleceğin olasılıklar ve yeni başlangıçlarla doldurulabileceğini düşündürmektedir.