Chrisfield onun önüne baktı. Artık tekrar sıralarda yürüdüğü için artık yalnız hissetmiyordu. Ayakları diğer ayaklarla zamanla yerdi. Sağa mı yoksa sola mı gideceğini düşünmek zorunda kalmazdı. Diğerlerinin yaptığı gibi yapardı.
(Chrisfield looked straight ahead of him. He did not feel lonely any more now that he was marching in ranks again. His feet beat the ground in time with the other feet. He would not have to think whether to go to the right or to the left. He would do as the others did.)
Chrisfield, arkadaşlarının arkadaşlarının arkadaşlıklarında birlikte yürürken rahatlık buldu. Ayak izlerinin tekrarlayan ritmi ona bir aidiyet duygusu getirdi ve önceki yalnızlık duygularını ortadan kaldırdı. Bu kolektif harekette, grubun liderliğini takip etmenin sadeliğini benimseyerek karar verme yükünden bir rahatlama hissetti.
Bu deneyim, Chrisfield'ın kendisini grup dinamiklerine teslim etmesine izin verdi, burada bireysel düşüncelerin ve seçimlerin askeri yaşamın ortak amacıyla ve disiplini tarafından gölgede bırakıldı. Birlikte yürüme eylemi, savaşın kaosunun ortasında bağlantı ve güvenilirliğe geri dönüşü temsil ediyordu.