Tanrı, makul bir yaratığın en yüksek iyiliğidir ve O'nun keyfi, ruhlarımızın tatmin olabileceği tek mutluluktur. Tanrı'nın tadını çıkarmak için Cennete gitmek, buradaki en hoş konaklama yerlerinden sonsuz daha iyidir. Babalar ve anneler, kocalar, eşler, çocuklar veya dünyevi arkadaşların şirketi gölgelerdir. Fakat Tanrı'nın keyfi maddedir. Bunlar dağınık kirişlerdir, ama Tanrı güneştir. Bunlar akarsulardır, ama Tanrı çeşmedir. Bunlar ama damlalar ama Tanrı okyanus.
(God is the highest good of the reasonable creature, and the enjoyment of him is the only happiness with which our souls can be satisfied. To go to heaven fully to enjoy God, is infinitely better than the most pleasant accommodations here. Fathers and mothers, husbands, wives, children, or the company of earthly friends, are but shadows. But the enjoyment of God is the substance. These are but scattered beams, but God is the sun. These are but streams, but God is the fountain. These are but drops, but God is the ocean.)
Teklifin özü, Tanrı'nın rasyonel varlıklar için nihai iyiliği temsil ettiğini vurgular ve gerçek mutluluk ancak onunla bir ilişki içinde bulunurken bulunabilir. Tanrı'nın varlığını deneyimlemekten kaynaklanan tatmin, bu dünyanın ailesel ve sosyal bağlar da dahil olmak üzere sunabileceği herhangi bir zevk veya konfordan çok daha üstündür. Bu tür ilişkiler önemli olsa da, sadece Tanrı'dan türetilebilecek gerçek neşenin yansımalarıdır.
Kullanılan görüntüler, geçici dünyevi sevinçler ile Tanrı'da bulunan kalıcı memnuniyet arasındaki ayrımı vurgular. Hayatın zevkleri sadece gölgelerle karşılaştırılırken, Tanrı tüm ışık ve sıcaklığın kaynağı olan güneşe benzetilir. Bu benzetme ayrıca, insan bağlantıları geçici mutluluk sağlayabilirken, tüm küçük, geçici deneyimleri gölgede bırakan, geniş zevk okyanusu olarak tasvir edilen Tanrı ile derin bir cemaatten gelen derin sevinçle karşılaştırılamayacaklarını göstermektedir.
.