Bir tablette mutluluk. Bu bizim dünyamız. Prozac. Daxil. Xanax. Bu tür ilaçların reklamını yapmak için milyarlarca harcanıyor. Ve milyarlarca satın almak için harcanıyor. Belirli bir travmaya bile ihtiyacınız yok, sadece 'genel depresyon' yeterli veya endişe, sanki üzüntü soğuk algınlığı kadar tedavi edilebilir.
(Happiness in a tablet. This is our world. Prozac. Daxil. Xanax. Billions are spent to advertise such drugs. And billions are spent purchasing them. You don't even need a specific trauma, just 'general depression' is enough, or anxiety, as if sadness is as treatable as the common cold.)
Günümüz toplumunda, mutluluk arayışı, ilaç çözümleriyle iç içe geçti. Prozac, Daxil ve Xanax gibi ilaçlar kapsamlı bir şekilde pazarlanmakta ve duygusal sorunlara hızlı bir düzeltme sunduklarını göstermektedir. Bu, genellikle altta yatan nedenleri ele almadan, üzüntü veya endişe duygularından anında rahatlama arama eğilimini yansıtır. 'Genel Depresyon' gibi koşulların kolayca düzeltilebileceği fikri, zihinsel sağlık hizmetlerini metalaştırma eğilimini daha geniş bir şekilde yansıtıyor.
Mitch Albom'un "Cennette Karşılaştığınız Beş Kişi" konusundaki perspektifi bu yaklaşımı eleştirerek, reklamlara ve ilaçlara yapılan önemli yatırımın karmaşık duygularla başa çıkmada basitlik için kolektif bir arzuyu konuştuğunu vurguluyor. Üzüntüyü sadece bir rahatsızlık olarak ele alarak, toplum, insan deneyiminin daha derin, daha anlamlı yönlerini gözden geçiren riskler. Gerçek mutluluk sadece bir haptan daha fazlasını gerektirebilir; Duygularımızın otantik bir şekilde anlaşılmasını ve yüzleşmesini gerektirir.