Bankacıların, demiryollarının, diplomatların ve polisin foibles'ini sevdikten sonra, kötü adamların anti-frensipli düşüncede yürürken, kötü adamların kendilerini yok etmiş ve alkışlayarak, inancının bankaların, demiryollarının, hükümetin ve polisin temel sağlamlığında restore edildiğini görmeye hazırdı.
(Having wallowed in a delightful orgy of anti-French sentiment, having deplored and applauded the villains themselves, having relished the foibles of bankers, railwaymen, diplomats, and police, the public was now ready to see its faith restored in the basic soundness of banks, railroads, government, and police.)
Halk, yoğun bir Fransız karşıtı duygu dönemine girdikten ve kötü adamlar, bankacılar ve diplomatlar gibi farklı toplumsal figürlere yönelik duyguların bir karışımını deneyimledikten sonra, kendisini güvenceyi özlemiş buldu. Güçlü varlıklar arasındaki skandallara ve kişisel başarısızlıklara olan bu ilgi, seyirciyi hayal kırıklığına uğrattı, ancak aynı zamanda istikrar ve güvene dönüş için de istekli.
Sonuç olarak, insanlar bankalar, demiryolları ve hükümet gibi kilit kurumların temel güvenilirliğine olan güvenlerini yeniden tesis etmeye hazırdılar. Şüphecilikten inanca olan bu geçiş, kargaşa dönemlerinin bir kez daha güvence ve istikrar için bir hevese yol açtığı kamu düşüncesinin döngüsel doğasını vurgular.