Bu tam olarak her zaman hayal kırıklığına uğratan ve çileden çıkarmış mimarlar olan kritik bir dönüş. Yüz yıl önce yazan Sir Christopher Wren'den daha az bir figür yok, Londra halklarının yıkılana kadar bazı gözlerini küçümseyebileceğinden şikayet etti, bunun üzerine Magick tarafından değiştirme, şimdi yüksek ve parlayan referansla eulogize edilen eski yapıdan daha düşük kabul edildi.
(This is precisely the kind of critical turnabout that has always frustrated and infuriated architects. No less a figure than Sir Christopher Wren, writing tow hundred years earlier, complained that the peoples of London may despise some eyesore until it is demolished, whereupon by magick the replacement is deemed inferior to the former edifice, now eulogized in high and glowing reference.)
Pasaj, eserleri zamanla değerlendirildiğinde devam eden hayal kırıklığı mimarlarının deneyimini yansıtır. Sir Christopher Wren gibi tarihsel figürler, kamuoyunun binalar hakkında nasıl önemli ölçüde değişebileceğini belirterek benzer duyguları dile getirdi. Bir zamanlar çirkin kabul edilen yapılar, artık mevcut olmadıklarında saygı duyulabilir. Bu fenomen, mimariye karışanlar için ironi ve hayal kırıklığı duygusuna yol açar.
Bu kritik tutum, toplum ve inşa edilmiş çevresi arasındaki karmaşık ilişkiyi ortaya koymaktadır. Hayranların geçici doğası, yenilikçilerin cesaretini kırmış hissetmesine neden olabilir, çünkü çabaları değiştirildikten sonra nostaljik olarak idealize edilen geçmiş tasarımlar lehine değersiz olabilir. Bu tür algılar, modern dünyada mimari katkıların daha derin bir şekilde anlaşılması ve takdir edilmesi gerektiğini vurgulamaktadır.