Petra, insanların sadece makineler olduğunu biliyordu; eğer kaldıraçları çekerseniz, onlardan yapmalarını istediğiniz şeyleri yapan makinelerdi. Ve insanlar ne kadar karmaşık görünürse görünsün, eğer onları kişiliklerine şekil veren insanlardan oluşan ağdan, kimliklerini oluşturan topluluklardan ayırırsanız, bu kaldıraçlara indirgeneceklerdir. Ne kadar direndikleri ya da yönlendirildiklerini ne kadar iyi bildikleri önemli değil. Sonunda, eğer zaman ayırırsanız, bir piyano gibi, her notayı beklediğiniz yerde çalabilirsiniz.
(Human beings are just machines, Petra knew that, machines that do what you want them to do, if you only know the levers to pull. And no matter how complex people might seem, if you just cut them off from the network of people who give shape to their personality, the communities that form their identity, they'll be reduced to that set of levers. Doesn't matter how hard they resist, or how well they know they're being manipulated. Eventually, if you take the time, you can play the like a piano, every note right where you expect it.)
Anlatıda Petra, doğru tetikleyiciler uygulandığında önceden belirlenmiş tepkilere göre çalışan insanların makinelere benzetilebileceğini anlıyor. Bu bakış açısı, insanların karmaşıklıklarının ve kimliklerinin başkalarıyla olan bağlantıları tarafından şekillendiğini ileri sürmektedir. Topluluklarından izole edildiklerinde, bilinçli direnişlerine bakılmaksızın manipülasyona tepkisel olarak tepki veren basit birer araç haline gelirler.
Bu fikir, bireylerin sosyal ağlarından koptuklarında ne kadar savunmasız olduklarını vurguluyor. İlişkilerin ve kimliklerini oluşturan toplumsal çerçevenin etkisi olmadan insanlar, tıpkı piyanoda tanıdık bir melodi çalmaya benzer şekilde kolaylıkla kontrol edilebilir. Bu pasaj, dış baskılara rağmen kişinin benlik duygusunu korumasında sosyal bağlantıların öneminin altını çiziyor.
