Ne güldü ama. Bir insanın bir başkasını gerçekten tanıyabileceğini düşünmek. Birbirinize alışabilirsiniz, o kadar alışabilirsiniz ki, onların sözlerini onlarla birlikte söyleyebilirsiniz, ancak başkalarının söylediklerini veya yaptıklarını neden yaptığını asla bilemezsiniz, çünkü onlar kendilerini bile tanımazlar. Kimse kimseyi anlamıyor.
(What a laugh, though. To think that one human being could ever really know another. You could get used to each other, get so habituated that you could speak their words right along with them, but you never know why other people said what they said or did what they did, because they never even know themselves. Nobody understands anybody.)
Alıntı, insan ilişkileri ve iletişime dair alaycı bir bakış açısını yansıtıyor. Bireyler arasındaki gerçek anlayışın bulunması zor bir hedef olduğunu öne sürüyor. İnsanlar birbirlerine aşina olup düşünce ve davranışları tahmin edebilirken, altta yatan motivasyonlar gizli kalır. Bireylerin kendileri bile neden böyle davrandıklarının farkında olmayabilir, bu da duygusal yakınlık ile gerçek anlayış arasında derin bir kopukluğa yol açabilir.
Bu bakış açısı insan doğasının karmaşıklığını ve empatinin sınırlarını vurgulamaktadır. Bağlantı kurmaya çalışırken, herkesin kolayca paylaşılamayan veya anlaşılmayan kendi iç mücadelelerine ve nedenlere sahip olduğu gerçeğini sıklıkla gözden kaçırırız. Bu içgörü hem rahatsız edici hem de özgürleştirici olabilir çünkü insan deneyimimizin bazı yönlerinin her zaman bir sır olarak kalacağı fikrinin altını çizer.
