Artık Tanrı'nın altındaki sandalyelere oturduğumuzda, şehrin dışında, ........ Bunları Tanrı'ya söyleyeceğim ve o gülecek, sanırım ve bana unuttuğum parçaları, favorisi olan parçaları hatırlatacak. Oturup hikayemi birlikte hatırlayacağız ve sonra durup kollarını etrafıma koyacak ve "Aferin" diyecek ve hikayemi beğendiğini söyleyecek. Ve ruhum artık susamayacak. Sonunda dönecek ve şehre doğru yürüyeceğiz, bir zamanlar hiçbir şeyin olmadığı bir yerde inşa edilmiş bir şehir olarak konuşacak bir şehir.
(I don't wonder anymore what I'll tell God when I go to heaven when we sit in the chairs under the tree, outside the city........I'll tell these things to God, and he'll laugh, I think and he'll remind me of the parts I forgot, the parts that were his favorite. We'll sit and remember my story together, and then he'll stand and put his arms around me and say, "well done," and that he liked my story. And my soul won't be thirsty anymore. Finally he'll turn and we'll walk toward the city, a city he will have spoken into existence a city built in a place where once there'd been nothing.)
Bu pasajda yazar, Cennette Tanrı ile sahip olduğunu hayal ettiği konuşmayı yansıtır. Bir ağacın altında oturdukları, hayatından hikayeler ve anıları paylaştıkları sakin bir ortam öngörüyor. Tanrı'nın gözden kaçmış olabileceği özel anları vurgulayacağını ve her deneyimin önemli olduğu fikrini güçlendireceğini öngörüyor. Bu samimi değişim, yazar ve ilahi arasında bir bağlantı ve anlayış duygusu tasvir ediyor.
Duygu, yazarın yaşam öyküsünün onayını ifade eden Tanrı'dan rahatlatıcı bir onaylama ile sonuçlanır. Bu güvence, ruhunun susuzluğunun giderilmesiyle sembolize edilen derin bir tatmin ve memnuniyet duygusuna yol açar. Sahne, her ikisinin de yeni yaratılan bir şehre doğru bir yolculuğa çıkması, umut, kurtuluş ve yeni başlangıçların vaadini somutlaştırdığı sonucuna varıyor. Bu görüntüler, kişinin hayatın ötesinde bir amacıyla barış ve süreklilik duygularını çağrıştırıyor.