Cenaze töreni yapan ebeveynlerle birlikte bir cenaze evinde büyümek, yaşam ve ölüme dair pek çok kişinin asla ilk elden deneyimleyemeyeceği benzersiz bir bakış açısı sunuyor. Böyle bir ortam muhtemelen ölümlülüğün çoğunlukla gizli olan dünyasına dair bir içgörü sağlayarak kişinin yaşamın geçici doğasına ilişkin anlayışını şekillendirir. Ölüm konusunda bir kabullenme ve normallik duygusu uyandırabilir, onu tabu bir konudan yaşam döngüsünün kabul edilen bir parçası haline getirebilir. Bu yetiştirme tarzı kişisel değerleri, ölümlülük algılarını ve duygusal dayanıklılığı önemli ölçüde etkileyebilir. Aynı zamanda, cenaze görevlilerinin işi keder ve kayıp zamanlarında ailelerle ilgilenmeyi de içerdiğinden, hizmet ve şefkatle derin bir bağlantı olduğunu da akla getiriyor. Ölümlülükle ilgili açık ve sade konuşmalar olabilir, genç yaşlardan itibaren olgunluğu ve gerçekçi bir bakış açısını teşvik edebilir. Ek olarak, her gün ölümle yüzleşmek çoğu insan için tipik bir durum olmadığından, hem merak hem de rahatsızlık uyandırabilir. Yine de böyle bir ortam empati sahibi, düşünceli ve ölümlülüğü açıkça tartışmaktan daha az korkan bireyler yetiştirebilir. Daha geniş bir düzeyde bu yetiştirme tarzı, izleyicileri ölümle olan ilişkilerini ve hayatın son anlarında haysiyetin önemini düşünmeye teşvik ediyor. Aynı zamanda, ölümle ilgili mesleklerin hayati öneme sahip olduğunu, ancak topluma insan varlığının kaçınılmaz yönleriyle baş etmede yardımcı oldukları için sıklıkla küçümsendiklerini vurguluyor. Genel olarak bu alıntı, çevrenin kişisel gelişim üzerindeki etkisinin altını çiziyor ve her gün ölümle yüzleşmenin kişinin hayata olan takdirini ve başkalarına karşı şefkatini nasıl zenginleştirebileceği üzerine düşünmeye davet ediyor.