Chris Murray'in "Son derece Başarılı Satıcı Kulübü" kitabında yazar, yetersizlik ve tanıma eksikliği duygularını ifade etmek için güçlü bir benzetme kullanıyor. Kendini, çabalarını takdir edemeyen bir aile için sahne alan vasat bir konser piyanistiyle karşılaştırıyor ve gerçek beceri ile izleyicinin takdiri arasındaki eşitsizliği vurguluyor. Bu metafor, desteğin samimi olmaktan ziyade zorunlu hissettiği bir ortamda doğrulama arama mücadelesini aktarır.
Bu benzetme, birçok kişinin sıkı çalışmaları tanınmadığı veya değersizleştiğinde karşılaştığı hayal kırıklığını vurgular. Harici doğrulamanın genellikle eksik olduğunu ve başkalarının onayına güvenmek yerine çabaları aracılığıyla kişisel doyum araması gerekir. Nihayetinde, alıntı, takdirin her zaman çaba veya başarı ile uyumlu olmayabileceği herhangi bir rekabetçi alanda başarıyı sürdürmedeki daha derin duygusal zorlukları yansıtır.