Kendi en kötü mevsimlerde, kendimi uzun bir süre, tek bir görkemli şeyde sert görünmeye zorlayarak renksiz umutsuzluk dünyasından geri döndüm: yatak odamın dışındaki kırmızı sardunya alevi. Ve sonra bir diğeri: kızım sarı bir elbiseyle. Ve diğeri: hilal ayının arkasındaki tam, karanlık bir kürenin mükemmel taslağı. Hayatıma tekrar aşık olmayı öğrenene kadar. Kayıp becerileri kavramak için beynin yeni kısımlarını yeniden eğitmek gibi bir inme kurbanı gibi, kendime tekrar tekrar {15} sevinç öğrettim.
(In my own worst seasons I've come back from the colorless world of despair by forcing myself to look hard, for a long time, at a single glorious thing: a flame of red geranium outside my bedroom window. And then another: my daughter in a yellow dress. And another: the perfect outline of a full, dark sphere behind the crescent moon. Until I learned to be in love with my life again. Like a stroke victim retraining new parts of the brain to grasp lost skills, I have taught myself joy, over and over again{15}.)
"Tucson'daki Yüksek Tide", Barbara Kingsolver, en karanlık anlarında bile yaşamın güzel yönlerine dikkatle odaklanarak umutsuzluğun üstesinden gelmeye yansır. Güzelliğe odaklanmanın, yaşam için bir sevinç ve takdir duygusunu canlandırmaya nasıl yardımcı olabileceğini göstermek için kırmızı bir sardunya, kızı ve ay gibi basit ama canlı görüntüler kullanıyor. Bu uygulama, perspektifini yeniden eğitmesine ve zorlukların ortasında mutluluğu teşvik etmesine izin verdi.
Kingsolver, bu süreci bir inme sonrasında rehabilitasyona benzetiyor, burada kayıp becerileri yeniden kazanması gerekiyor. Küçük, görkemli detaylarda sevinç bulmak için zihnini ısrarla eğiterek, hayat için sevgiye geri döndü. Deneyimleri sayesinde, farklılığın önemi ve zorluklarla karşılaştığında bile kişinin mutluluğunu besleme kapasitesi hakkında güçlü bir mesaj iletir.