Başka bir deyişle, indirgeyici olmayın. Çoğu zaman, yazarlar, anlamayacakları ve eksik olabileceği ancak daha dürüst olabilecek bir şeye gittiği bir yere taşınmanın aksine, hikayelerini tamamlayan veya özetleyen veya hikayelerini azaltan bir sonuca acele ederler. Bu acele kimseye hizmet vermez. İşe bir hizmet yapmaz ve okuyucuya bir hizmet yapmaz. İşlerin karmaşık olduğunu biliyoruz; İşlerin karmaşık olmasını istiyoruz, böylece birlikte açık bir sistemin katmanlarına derinlemesine bakabiliriz.
(In other words, don't be reductive. Often, writers will rush to an ending that completes, or sums up, or reduces their story as opposed to moving to a place where it goes to something they may not understand and that may be incomplete but is more honest. That rush doesn't do a service to anyone. It doesn't do a service to the work, and it doesn't do a service to the reader. We know that things are complex; we want things to be complex so that, together, we can look deeply into the layers of an open system.)
Aimee Bender, "Yazarın Defter" den makalesinde, hikaye anlatımında karmaşıklığın önemini vurgular. Yazarların anlatılarını hızlı bir şekilde çözme eğilimini eleştiriyor, ilgili temaları ve duyguları aşırı derecede basitleştiren düzenli sonuçlar. Netlik sağlamak yerine, bu acele sonlar genellikle hikayenin zenginliğini seyreltir, yaşamın karmaşık gerçeklerini kabul edemez. Bender, karmaşıklıkların dürüst bir araştırmasının hem yazarın hem de okuyucunun malzemeyle daha fazla etkileşime girmesine izin verdiğini ileri sürmektedir.
Kesin bir sonuca acele etmeyerek, yazarlar insan deneyimlerinin gerçek doğasını yansıtan belirsizlik ve belirsizlik için alan yaratırlar. Bender, bu yaklaşım, edebiyatta özgünlüğü isteyen okuyucularla daha derin bir bağlantı kurduğundan, hikaye anlatımında eksik ve bilinmeyenleri benimsemeyi savunuyor. Genel olarak, içgörüleri, edebiyatın gerçekliğin çok yönlü ve sıklıkla kafa karıştırıcı yönlerini yansıtması ve anlatı ile daha derin bir katılım sağladığı bir hatırlatma görevi görür.
