En karanlık saatlerimizde, direnç hareketinden asırlık sloganda rahatlık bulabiliriz ve taşınamayacağımızı ilan edebiliriz. Ama bu cümleyi bitirmemiz gerekiyor. Nereden taşındı? Tarihimiz boyunca, sadece yeni bir kendini koruma tarzına inandığımız şeylerin en iyisine mi demirliyoruz? Amerikan ahlaki yüksek zemin, kendimizi korkunç kayıplardan korumak için hiçbir şey öğrenmeyi reddettiğimiz izole bir dağın tepesi olamaz.
(In our darkest hours we may find comfort in the age-old slogan from the resistance movement, declaring that we shall not be moved. But we need to finish that sentence. Moved from where? Are we anchoring to the best of what we've believed in, throughout our history, or merely to an angry new mode of self-preservation? The American moral high ground can't possibly be an isolated mountaintop from which we refuse to learn anything at all to protect ourselves from monstrous losses.)
Zorlu zamanlarda, insanlar genellikle geçmiş direniş hareketlerinin esnek mantrasına yapışırlar ve kararlılıklarını kararlı kalma kararlılıklarını ileri sürerler. Bununla birlikte, bu kararın temelini incelemek zorunlu hale gelir. Bu taahhüdün tarihimizin olumlu ideallerine mi yoksa sadece korku ve öfke tarafından yönlendirilen gerici bir duruşta olup olmadığını sorgulanmalıdır. Gerçek güç, inancına katı bir bağlılıkta değil, öğrenilen derslerden uyum sağlama ve büyüme yeteneğinde yatar.
Amerikan ahlaki üstünlük kavramı, kendini değişim ve anlayış gerçeklerinden izole etmek için bir bahane değildir. Sıkıntı karşısında inatçı kalırsak, bir zamanlar bize rehberlik eden etik ilkeleri gözden kaçırma riskiyle karşı karşıya kalırız. Hayatta kalma içgüdülerimizi dikte etmek için korkuya izin vermek yerine, daha aydınlanmış ve birleşik bir şekilde ortaya çıkmak için deneyimlerimizin karmaşıklıklarıyla ilgilenmeliyiz.